11-12-2019
Ik kan heel moeilijk tot rust komen. Geen idee hoe dat komt, dat is altijd zo geweest. Heel vaak beweer ik dat ik kalm ben terwijl de omgeving wel beter weet. Wij zijn geen Antwerpenaren dus eigenlijk is de Ze na kalm! Ik zen kalm! hier lekker plat: zi nu ne kji kalme! Mo kben kik kalme!
Zonder mijn zalig West-Vlaamse roots te willen verloochenen, ik vind de Antwerpse versie stukken zaliger! (Voor wie niet afhankelijk is van een shopstop zoals ik en deze sweaters even zalig vindt als mij, wanneer je op de foto klikt wordt je doorgestuurd naar de pagina waar je ze kunt shoppen. Nice hé)
Als mom-preneur vind ik het zo vaak sukkelen om een gezond evenwicht te vinden tussen werk-gezin- friends time - me time - .... Als ik niet alles tegelijk onder controle heb/krijg kan ik daar zot onrustig van worden. De controlefreak in mezelf duwt dan de brandalarmknop in en terecht. Want in een mum van tijd ben ik licht ontvlambaar.
Het leven is toch gewoon ook zot hectisch om ten allen tijde kalm te zijn..
Of ben ik alleen die dat denkt?
De moderne tijd van smartphones & sociale media.. Heerlijk vond ik dat toen het allemaal opkwam. Maar steeds meer besef ik dat dit voor nòg minder rust in mijn hoofd zorgt. Wanneer ik een mailtje krijgt tingelt niet alleen de vaste computer maar ook de laptop, de tablet, de telefoon en sinds vandaag ook mijn horloge. 🤨
Hoe langer hoe meer wil ik weer back to basic. Vroeger was alles veel eenvoudiger. Maar mezelf losrukken van dat online gedoe is een pak lastiger dan ik had verwacht. Want elke poging die ik ondernam om mijn telefoon eventjes te laten voor wat het is resulteerde in vergeten afspraken, gemiste belangrijke telefoontjes, geen fototoestel bij de hand net nu ze met zijn drieën eens schoon stonden te kijken, een afwezige klantenkaart in het warenhuis,.... En als ik heel eerlijk ben, vaak vind ik het gewoon ook heel leuk om zo alert te zijn op dat toestel. Om te posten op instagram, om te chatten met vrienden op WhatsApp,... Maar zonder het te beseffen ben ik er op de een of andere manier afhankelijk van geworden. Ik. Die zo walg van afhankelijk zijn van iets of iemand...
Van al dat online gedoe komt bloggen er bij mij nog het beste uit. Want bloggen geeft me rust. Maar mijn blog heeft eigenlijk ook weinig met de online hypes te maken. Mijn blog is uit het leven gegrepen, de dingen zoals ze zijn, ongecensureerd. Door te bloggen schrijf ik dingen van mij af die ik vroeger in een brief ging schrijven. Dat laatste is trouwens iets wat ik nog steeds ontzettend charmant vind. Brieven schrijven/krijgen. Ik kan niet precies meer zeggen wanneer ik mijn laatste brief heb geschreven maar ik weet wel nog dat ik bij brieven vaak het compliment kreeg dat ik dat wel in me had, dat schrijven. Het is onrechtstreeks van daaruit gevloeid denk ik, dat bloggen.
Nu goed. Er is meer nodig dan bloggen alleen om even tot mezelf te komen. Terwijl ik deze blog aan het schrijven ben rinkelde mijn telefoon 2x, sta ik 78(!) WhatsApp berichten achter, staan er 3 vliegertjes te wapperen op instagram, heb ik 2 nieuwe sms'en, staat 1 rood bolletje bij messenger te fonkelen en die 184 in die rode bol rechts boven mijn e-mails bewijst dat ik daarmee ook nog wel even zoet ben morgen op bureau.
Nou vraag ik je, dat is toch niet meer normaal?
Mijn job is mentaal geen cadeau. Er moet aan zoveel gedacht worden, er wordt zoveel gevraagd en gezegd, zo vaak mij naam geroepen dat ik 's avonds graag eens even in mijn cocon kruip. Uiteraard is dat pas na de hele -huiswerk maken - broodjes eten - pyjama's aan - ... -kinderpoespas die daar eerst nog aan vooraf gaat. Sporten of een avondje weg met vrienden of met manlief zijn dingen die deugd doen, maar echt hobby's kun je dat niet noemen.
Ik zou ernaast kunnen zitten maar ik vermoed dat ik sinds twee weken onverwacht in een hobby ben gestruikeld waar ik het aardig naar mijn zin heb. Waar ik ver weg ben van digitale, sociale troep en most of al: waar ik kalm van word. Waar ik zen van word. Daar zit ik aan mijn tafel op mijn krukske, adem ik diep in en uit en besef ik. Check. Ik zen kalm. Waar is die garden of Eden? Bij mijn schoonmoeder op zolder.
Mijn schoonmoeder is al jaren hobbymatig keramist. Het was nooit eerder in mij opgekomen dat dit überhaupt iets zou zijn wat mij ook zou liggen. Maar mijn maatje gaat al een jaar lang elke dinsdag naar (voor haar) tante Hilde en sinds een week of 3 is de heiligde drievuldigheid compleet. Lees: zit de zolder vol want meer tafels en krukken zijn er niet. Maar met je handen in de klei, de radio zacht op de achtergrond, een tasje koffie en een bouchéetje op mijn tafel... Dàt is wat ik noem: ME-TIME. Werken met je handen, zelf iets creëren en je hoofd eventjes helemaal uitschakelen. Af en toe wat babbelen en elkaars lief en leed delen, maar soms ook gewoon genieten van de stilte.. Za-lig!
Ik ben mijn eigen servies aan het maken. Tenminste, ik doe een poging tot. De eerste 4 borden zitten momenteel in de oven en donderdagavond krijg ik het resultaat te zien. Maar eigenlijk zijn de borden allang de essentie niet meer. Ik haal daar zoveel meer uit dan een nieuwe set aardewerk. Dat servies, dat is extra, mooi meegenomen. Maar de rust daar, die is onbetaalbaar. Bedankt schone mama, bedankt maatje, dat ik jullie club mocht komen vervolledigen. Ik beloof plechtig dadde gulle nie te veel ze na kalm zult moeten zeggen, want ik zen kalm.
Althans, dat probeer ik toch...
X
EJ
Comments