17-03-2020
Sinds vorige week donderdag staat ons land zo wat op zijn kop. Niet meer dan 5 letters en 2 cijfers: COVID19, maar genadeloos hardnekkig, zo blijkt. Restaurants en café's moeten dicht. Winkels moeten sluiten in het weekend, iedereen één meter van elkaar, social distance, niet langer knuffelen of handjes schudden en weet ik veel welke regels ik nog allemaal constant op radio en televisie hoor de afgelopen dagen. Een mens zou voor minder denken dat kinderdagverblijven en scholen ogenblikkelijk moeten sluiten om erger te voorkomen. Maar wie dat denkt, vergeet dat het om België gaat. Wat in een ander land uitgesloten is, dat kan in België.
Ik run al 11 jaar een kinderdagverblijf. Eentje dat ondertussen uit 80 kindjes en 10 man personeel bestaat. De verantwoordelijkheid die je dag in dag uit moet dragen voor al die oogappelkes, die is niet te onderschatten. Iedereen zet zijn zoon/dochter af met het blinde vertrouwen zijn/haar kind 's avonds gezond en wel weer terug mee te kunnen pakken naar huis.
Plots breekt een ziekte uit die wereldwijd al dodelijke slachtoffers maakte. Niet alleen mensen van 85 zijn hieraan bezweken. Ook mensen van 20, van 30, van 50 jaar oud. Sterker nog, bij de dodelijke slachtoffers waren in bepaalde landen helaas ook kinderen. En dan sta je daar. Jezelf bewust van de ernst van de situatie. Verantwoordelijk voor legio 0-3 jarigen. Onschuldige, jonge kinderen die ik in mijn hart sloot, van wie ik de ouders ken. 10 personeelsleden tussen de 25 en de 50 die ik enorm naar waarde schat. Die elke dag het beste van zichzelf geven voor mij, maar vooral voor die kinderen. Al die mensen moet ik nu blootstellen aan onnodig veel risico.
En serieus... waarom? Omdat mensen moeten kunnen werken? Is geld dan zo belangrijk dat het boven gezondheid komt te staan? Is het leven/de gezondheid van mijn mensen dan zoveel minder belangrijk dan die van een ander?
We zijn deze week in verlof. We hadden dus de tijd om de kat uit de boom te kijken. De tijd om na te gaan hoe we onszelf konden beschermen indien we volgende week weer opengaan. Per dag wordt de toestand hier in België erger en erger. Steeds meer ketens en grote namen beslissen om mensen boven winst te zetten en sluiten hun deuren. Een logisch gevolg lijkt me dan ook dat elke Belg, elke burger zijn steentje bijdraagt en even in zijn huis blijft, en dat we zo #tousensemble dat beest de keel toeknijpen. Het zou toch ontzettend onfair zijn dat slechts een gedeelte zware offers moet brengen en de rest gewoon rustig verder zijn gang kan gaan? Hoe sneller we allemaal verantwoordelijk gedrag vertonen, hoe sneller al onze geliefde horecazaken, winkels,... opnieuw kunnen heropstarten. Tot mijn grote verbazing worden wij doch nog steeds niet gesloten door de overheid. Eerlijk? Ik had zelfs verwacht dat ik deze avond ging horen dat we in volledige lockdown gingen.
Maar again. Niet verschieten. Dit is België.
Ze zeggen dat je in het leven altijd een keuze hebt. Wel ik heb ze niet. Of laat ik het me anders zeggen. Ik heb wel een keuze maar ik moet niet rekenen op steun van de overheid, waardoor mijn keuze dus ook grote gevolgen kan hebben voor mijn personeelsleden. Door ons verlof werden wij tot op heden nog niet geconfronteerd met een mega gedaalde omzet. Conclusie: wij kunnen geen economische werkloosheid aanvragen voor onze mensen. En dat we overmacht niet moeten inroepen, dat weet je al. Want de regering blijft grote fan van kindjes gezellig tegen elkaar laten krioelen in de crèche. Kinderen, a.k.a. uiterst excellente virus overbrengers.
Nu kan ik gaan volharden dat ik gesloten wil blijven om zo al mijn mensen te beschermen. Maar ze kunnen niet terugvallen op een vergoeding van de staat. Helaas kan ik ze ook geen weken aan een stuk hun loon doorbetalen zonder enige bron van inkomsten. Ze kunnen verlof nemen of onbetaald thuis blijven of ik kan zeggen dat we gewoon maandag weer aan het werk gaan. Dus ja, ik heb een keuze. Maar wat ik ook doe, ik ga hoe dan ook tekortschieten bij de één of de ander. Een virtuele crisisvergadering maakte meteen duidelijk dat de meningen verdeeld zijn. De jeugd heeft hun centen (heel logisch) broodnodig en wil werken. Wie al wat ouder is, gesetteld is en een gezin heeft ziet het allemaal anders. Deze mensen willen in de eerste plek hun gezin en zichzelf beschermen, hebben wel wat reserve opgebouwd na al die jaren en kunnen, indien nodig, voor een tijdje gezondheid boven financieel zetten. En nu moet ik kiezen of het kamp noord of kamp zuid wordt. Allebei met een zak vol terechte standpunten.
Maar wat me nog het meest van al droef maakt is dat de overheid mensen uit de zorg doet kiezen tussen geld of gezondheid. Dat de regering onze mensen in de frontlinie van deze corona-oorlog zet en ze 'opgeeft' omdat de economie zou blijven draaien. Eindeloos veel respect voor dokters, verpleegsters, mensen die tewerkgesteld zijn in het bejaardentehuis,... Want voor die mensen is het niet anders natuurlijk. Maar die mensen riskeren hun gezondheid om het verschil te kunnen maken tussen leven en dood. Zij zijn broodnodig om mensen in leven te houden of om voor onze oudere generatie te blijven zorgen. Maar waar zit die logica bij kinderdagverblijven?
Alsof de tweestrijd an zich nog niet voldoende is heeft K&G de respijtdagen voorlopig ook afgeschaft. Dus als ouders hun kindje niet willen brengen is dat oké. Als deze crisis maanden duurt kunnen ouders hun kindjes dito lang thuis houden zonder enige compensatie. (Let op: ik vind dit voor onze ouders niet meer dan terecht! Maar een financiële tussenkomst naar de crèches vanuit de staat zou bij zo'n maatregel meer dan welgekomen zijn.) Er is ook zo weinig communicatie vanuit de overheid naar ons toe. Wij vernemen alles via het nieuws juist zoals ieder ander. Alsof het allemaal een ver-van-ons-bed-show is. En nu verwachten ze dus, naast het feit dat wij zoveel risico moeten nemen, dat wij overleven op halve bezetting met volle (personeels-)kosten waardoor we onszelf dus ook nog eens financieel pijn gaan doen. Iedere ouder die zijn kind van andere kinderen kan weghouden zal dat doen. Dus wordt het sowieso een financieel debacle voor ons. Om nog te zwijgen over het mogelijke fysieke debacle.
Maggie De Block, als dokter, je moest je schamen. Aan de volledige top die akkoord gaat met deze beslissing: Ik hoop voor jullie dat het niet één dezer dagen faliekant afloopt in één van onze Belgische crèches. Want als dat zo is, dan zijn jullie daarvoor verantwoordelijk. Want jullie hebben ons voor BLOCK gezet.
Jullie dwingen mij, als mompreneur, om zowel mijn onderneming als mijn gezin nodeloos in gevaar te brengen. En waarom? Voor geld. Niet om mensenlevens te redden. Louter omdat de mensen zouden kunnen blijven werken. Onbegrijpelijk.
De Block & Wilmès, beiden vrouw & blauw,
laten mij als moeder èn als zelfstandige in de kou.
Mateloos misnoegd.
Dat ben ik.
X
EJ
Comments