28-02-2024
Het is woensdagavond 18u. Waar het normaal gezien voetbaltraining is voor mijn oudste zoon staat er vandaag een inhaalwedstrijd op het programma. Wedstrijden zijn veel leuker om naar te kijken dan trainingen, dus ik ben opgetogen om de U10, samen met de andere ouders, naar de overwinning te supporteren. De match begint en we staan met z'n allen paraat aan de zijlijn. Komaan é Gullegem!
Het eerste kwartier is amper voorbij of we hebben al een doelpunt tegen. Toeme toch. We supporteren dus nog wat harder en enthousiaster. Uiteraard op een positieve, respectvolle manier, zoals altijd. Zoals we het trouwens vanaf dag één zijn aangeleerd in FC Gullegem.
Maar niet elke club draagt respect zo hoog in het vaandel, zoveel is na vanavond wel duidelijk.
0-1 wordt 0-2 maar onze jongens vechten terug. Naarmate dat ze wat terrein en doelpunten terugwinnen wordt de sfeer bij de tegenstander met de minuut grimmiger.
Ouders die schelden, roepen, schreeuwen, brullen,.. Je ziet ze vaker dan je lief is. En je bent ze als club liever kwijt dan rijk denk ik dan altijd. Maar in deze moet de trainer niet onderdoen voor zijn ouders. Hij slingert onze scheidsrechter van alles en nog wat naar het hoofd. Niets fraais, dus ik moet je niet overtuigen dat er niet bijster veel zinnigs uit zijn mond kwam. Een jonge vrouw vindt onze 10-jarige jongens de moeite waard om ervoor in de kou, op een random woensdagavond, te komen fluiten. Het is dan ook ronduit degoutant dat je als trainer participeert met een stelletje opgefokte ouders die niet beseffen dat er zonder deze geëngageerde jonge dame, niet eens een match gespeeld zou kunnen worden.
Het geroep en de verwijten escaleren in die mate dat de scheidsrechter de trainer, met recht en reden, benadert en terechtwijst. Dit werkt als een rode lap op een stier en de trainer gaat los over de rooie. Wij kunnen vanaf de zijlijn niet horen wat er wordt gezegd maar kunnen alleen maar fier zijn dat de jongedame van haar afbijt. Ze krijgt bij het hervatten van het spel dan ook een applaus van de FC Gullegem mama's. You go girl, denken we met z'n allen. Groot gelijk dat je je niet laat doen.
Het is 3-3 en we zijn in de laatste 5 minuten van de match. Tijdens een schouderduw valt een speler van de tegenstander op de grond en het hek is helemaal van de dam. De scheidsrechter beslist dan maar wijselijk om met haar 3x fluiten de match als finito te verklaren. Onze trainer steekt de hand uit naar de trainer van de tegenstander maar deze wordt niet beantwoord met een handdruk. Maar alé enfin, hoe kinderachtig; denk ik bij mezelf.
De spelers, de scheidsrechter en de trainers verlaten het veld en er blijft een vreemde sfeer hangen bij ons aan de zijlijn. Charlie voetbalt sinds de 2e kleuterklas en zelden zoiets meegemaakt. Ik ben op slag blij en trots dat Charlie deel uitmaakt van de FC Gullegem familie. Dat de respectloze, agressieve attitude van onze tegenstander ons totaal vreemd is.
We zitten in de wagen naar huis en ik merk dat Charlie er ook een raar gevoel aan over houdt. "Die scheidsrechter was aan het huilen in de kleedkamer naast ons." zegt ie nadat we in stilte de parking waren afgereden. En ik weet niet goed wat ik erop moet zeggen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn. Ik leer mijn kinderen al van in de kleuterklas: "Hé, 't Is maar een spelletje!" , eender wanneer welke vorm van spel ook maar enigszins uit de hand dreigt te lopen. Hoe leg ik dan nu mijn zoon op een pedagogisch verantwoorde manier uit wat ik van de houding van de tegenstander vind? Ik zou vanalles willen zeggen maar dan zou ik mogelijks het niveau van de trainer van de andere ploeg evenaren.
"De tegenstander zijn gedrag was totaal onaanvaardbaar." Zeg ik tenslotte. Echt niet oké.
We zijn thuis en die scheidsrechter blijft in mijn hoofd zitten. Ik probeer me voor te stellen met welk gevoel zij nu naar huis is gegaan. De gedachte dat zij er omwille van deze match misschien de brui aan geeft maakt me kwaad en triest tegelijkertijd. Hoe is dat toch mogelijk. Volwassen mensen die zich op een voetbalmatch van 10-jarigen zò verlagen. Lieve dame met het fluitje en het lichtblauwe truitje: YOU ROCK. Hopelijk heb je hun scherpe doch lege woorden in je kleedkamer achtergelaten en fluit je de volgende keer opnieuw een match met ouders die vanuit hun club dezelfde mindset meekregen als die van ons. Respect voor de spelers, respect voor de trainers en bovenal: respect voor de scheidsrechter. Zolang dat de gastjes zich maar amuseren, de rest doet er niet toe, want tenslotte: 't is maar een spelletje hé!
Kantlijn:
Grote dank & bewondering voor de gehele jeugdwerking van FCG waar mijn twee oudste zonen wekelijks kind aan huis zijn. Waar ze leren winnen en verliezen. Leren omgaan met anderen, bijleren met vallen en opstaan.
Waar respect terecht wordt afgedwongen maar teamplay & fun centraal staan. Waar ze in zekere zin mede worden opgevoed. Streng maar rechtvaardig. En met de juiste waarden en normen. In weer en wind. Jullie staan daar.
Jullie doen het toch maar weer, elke keer.
Awel oprecht: dikke merci!
X,
EJ
Comments