28-03-2020
Lieve schatten van me,
bijna 7, dikke 5 en bijna 2, wat een vreemde tijden maken wij nu met ons vijven samen door...
Ik sta versteld van hoe easy jullie op coronamodus zijn overgeschakeld. Van bijna 2 is dat normaal natuurlijk, wat weet die er nou van. Maar bijna 7 en dikke 5, jullie stellen zo weinig lastige vragen. Jullie zeuren niet om school, nevenactiviteiten of vriendjes. Jullie begrijpen waarom we nu even niet naar de overgrootouders kunnen. Jullie schijnen zelfs te begrijpen waarom er de komende weken geen feestjes op de planning staan. Jullie flexibiliteit is ongezien, ik wou dat bijna dertiger er ook zo goed mee overweg kon.
Versta me niet verkeerd, bijna dertiger heeft niet de minste moeite om zich aan de regels te houden. Daarvoor heb ik net teveel burgerzin en toegegeven, ben ik ook net iets te schijtluis om rebels te gaan doen. Bijna dertiger sukkelt gewoon gigantisch met de herstructurering omwille van het hele gebeuren. Ik wil de perfecte moeder zijn, een redelijke huisvrouw en een top ondernemer. Maar ik voel me als een driehoek waarvan verwacht wordt vlot te rollen.
'Brussel' wist een hele tijd niet zo goed wat ze met bijna dertiger haar onderneming ging aanvangen. Openblijven, personeel wel of niet technisch werkloos, compensatie ja, maar hoeveel compensatie? De stresserende dagen die bijna dertiger achter de rug heeft hebben jullie moeten bekopen. Kort van stof, geen tijd, antwoorden zonder echt te luisteren. Op het moment dat de zakelijke issues van de baan waren sliep ik nog slechter dan ervoor. Waarom? Omdat bijna dertiger zich een waanzinnig crappy moeder voelde. Omdat dikke 5 zich afvraagt waarom er geen onderbroeken meer in zijn kast liggen. Omdat bijna 2 om 8u30 chips kreeg voor de lieve vrede. Omdat bijna 7 een vraag had over haar werkbundeltje van school en mijn “we doen het straks samen schatteke!” er niet meer van gekomen is omdat het helemaal uit mijn hoofd is gegaan. Ik heb jullie alledrie gezworen de dag erop enkel en alleen mama te zijn van zodra jullie wakker waren.
Schitterend weer. Allemaal de laarsjes aan. Moestuinieren. Ravotten in de tuin. Q-time. Pure pure Q-time. En genieten deden we. Dikke 5 zegt me out of the blue dat het kei super veel leuker is als bijna dertiger alleen maar mama is. Ik beaam dat volledig maar voeg eraan toe dat dit niet elke dag zo kan. Omdat je veel moet werken, vult dikke 5 mijn zin aan. Inderdaad zeg ik, trots dat mijn kereltje de regels van het spel snapt. “Wil je dan echt zo rijk worden mama?” Die vraag zag ik niet aankomen. Ik leg hem uit dat veel moeten werken niet gelijk staat aan rijk (willen) worden en dat dit ook bijlange mijn streefdoel niet is. Ik werk omdat jullie niets tekort zouden komen zeg ik. En ik probeer hem het zo niet-materialistisch mogelijk uit te leggen. Mijn antwoord is schijnbaar bevredigend en we dansen de namiddag door zonder verdere vragen.
Werkdag van manlief is afgelopen en na het binnenkomen begint hij gelijk de vaatwasser te legen en hervullen. Ik moet manlief zijn vraag op wat we gaan eten beantwoorden met een bedenkelijke schouderophaling. Mijn triomf van de perfecte moeder te zijn op een perfecte dag krijgt een deuk. En als ik rondom mij kijk zakt het triomfgevoel aan 100/uur. Sterker nog, het valt als een kaartenhuisje ineen want het huis ligt er niet bij.
Help help help. Hoe doen andere vrouwen dat toch? Waarom kan ik telkens maar één van mijn drie balletjes tegelijk in de lucht houden?Waarom moet ik elke dag kiezen tussen knallen op het werk, in het huishouden of als mama? Misschien omdat het allemaal wat veel is? Misschien omdat de verwachtingen en de druk overal zo griezelig hoog zijn? Corona duwt in zekere zin op een pauze-knop. Maar het verwacht tegelijk dat ik alles van voorheen klaargespeeld krijgen met 3 kinderen rond mijn gat. Sterker nog. Ik kreeg er nog een titel bij. Een extra challenge. Eentje van amateur-leerkracht. En dan zwijg ik nog over het zo goed als constant in nummer 9 zijn. En over het feit dat dat rond mijn gat gebeuren een 24/7 feit geworden is.
De gekke snelheid van altijd meer moeten, meer willen, op elk vlak de perfectie willen nastreven, altijd en overal. Crisis of geen crisis. Het is beangstigend dat ik dit eigenlijk zelf normaal vind. Ik ben vrij zelfzeker. Da ga nie besta nie. Ik kan redelijk wat dragen en ga niet snel op de stopknop drukken. Maar als er één iets is waarvoor ik als de dood ben om te falen, dan is het wel het moederschap.
Door die dag aan jullie te schenken besef ik weer voor wie ik het allemaal doe. En wat hebben jullie eraan als het huis perfect ligt maar ik geen tijd heb? Als ik een zot pad zou afleggen op carrièrevlak en jullie me herinneren als de moeder die altijd aan de telefoon was of achter haar computer zat?
Evenwicht. Daar moet ik dringend naar op zoek tot ik het gevonden heb. Een gezond evenwicht tussen een relatief geordend huis - een goeie ondernemer kunnen zijn - hard werken maar bovenal een topmoeder zijn voor 3 oogappels die een eersteklas moeder verdienen.
Dus lieve schatten, bijna dertiger maakt hier en nu een deal met jullie. Zolang de Corona strekt: De voormiddag moet ik werken, de namiddag is van jullie. De rest van mijn werk is voor na jullie bedtijd. En als je later groot bent, als je later zelf niet weet hoe je je shit tesamen moet houden, weet dan dat liefde al je tekorten maskeert.
Althans, dat hoop ik ten stelligste.
Want liefde voor jullie, daarvan heb ik een onuitputtelijke voorraad.
X
EJ
Comments