Niet tevreden, jaar terug?

2-10-2020

Kutweer, kutmondmaskers, kut communie-in-beperkte-kring,.... Welcome COVID-depression.

Mijn humeur heeft zijn vriespunt bereikt. Ik heb het helemaal gehad.

We zijn oktober 2020. Corona verpestte zowat alles wat verpest kon worden dit jaar. Maar om de één of andere reden treft het in ons gezin precies telkens mijn dochter. Geen KSA-weekend, geen zeeklassen, geen verjaardagsfeestje, geen communiefeest,.. En hoewel het de ene ontgoocheling na de andere was moet ik zeggen dat dochterlief het allemaal niet aan haar hart liet komen, en dat maakt me als mama alleen nog maar trotser op haar.

31 mei 2020. Dat was de dag waarop mijn liefste Lola haar eerste communie zou doen. Maar covidje dacht, laten we die boel annuleren. In de plaats dat de kerkgemeenschap het hele gebeuren verhuist naar volgend jaar beslissen ze om het gezellig in de herfst te laten doorgaan. Lola haar uitgesteld communiefeest vindt dit weekend plaats, op zondag 4 oktober 2020.

31 mei was het 31 graden. Zondag zal het regenen, waaien, en halen we met moeite 15 graden. Slecht weer is één iets. Slecht weer op een feest is altijd beu. Maar dat we nog steeds in dezelfde shit zitten als in mei, dat maakt mijn innerlijke Ludo helemaal loco.

Geen grootouders in de mis. Geen doopmeters en geen dooppeters. Geen groot feest. Ouders dragen een mondmasker tijdens de viering. En het wordt strontweer. Ik kan wel janken.

Als moeder ben je meestal al een jaar op voorhand bezig met plannen. En als je zo'n freaky moeder bent zoals ik, dan is dat nog zacht uitgedrukt. Een thema, een cateraar, inkleding, animatie,... Die organisatie, waar ik ooit zo enthousiast over was, liet ik al varen in maart. En tot mijn spijt is dat enthousiasme nooit meer teruggekeerd. Ik heb er gewoon geen zin meer in. Voor mijn part lasten ze het hele gebeuren nog maar eens af. Want wat heb je aan een uitgesteld feest als je in feite niet meer kan/mag dan op de oorspronkelijke datum?

En dan die communiekleding. Breek mijn bek niet open is de eerste zin die in me opkomt als ik het woord communiekleding nog maar hoor. Ik kocht voor Lola in januari een machtig kleed. Neonroze, spaghettibandjes. Topkleed voor deze tijd van het jaar. We mochten dus een nieuwe outfit gaan scoren. En hoewel mijn standaard ik dit normaliter als whoop! whoop! zou onthalen, werd ik er nu alleen nog maar kwader om. Het hele gezin was al gekleed. Maar van de ene is de stof te dun, van de ander de kleur te zomers,.. Iedereen in een nieuwe garderobe voor een feest waar geen haan naar komt kraaien.

Hoelang moeten wij nog in zo'n toestanden leven? Ik word zodanig weemoedig dat ik me afvraag wanneer het ooit weer wordt zoals vroeger. Of dat het überhaupt ooit nog wordt zoals vroeger... Snel en gegeneerd terug naar de wagen lopen als je je mondmasker bent vergeten, geïrriteerde blikken als je te dicht staat, geen handbegroetingen, geen kusbegroetingen,... Een behoudende mens gelijk ik heeft het daar zot lastig mee.

Mijn relativeringsressorke is geknapt. Ik ben al die afgelaste evenementen zo beu. Al die regeltjes, al die toestanden,.. Ik kan er niet meer tegen. Ik voel mezelf grumpy worden terwijl ik het schrijf. Al een chance dat manlief zei dat niets doen dit weekend een no-go was ten opzichte van onze dochter, of ik deed zelfs geen intiem bubbelfeestje. Iets waar ons meisje natuurlijk recht op heeft. Dus deed ik wat een moeder hoort te doen. Ik herpakte mezelf, ontwierp uitnodigingen, kocht een presentatieplankje en voorzag uitdeelcadeautjes voor groot en klein.

Lieve Lola, het spijt me dat je communie er geen wordt zoals ik me de mijne herinner. Het spijt me dat papa, Charlie en ikzelf je enige trotse toeschouwers worden in de kerk zondag. Maar één ding moet je weten: je grote feest komt. Sowieso. Met toeters en bellen. Met vriendinnen en animatie. Met een moeder die weer haar overenthousiaste freaky zelve zal zijn. Met 1000 zonnen en liters champagne. Met bergen cadeaus en of course met een dresscode. Met ideeën die zo ver gezocht zijn dat ze alleen van uw moeder kunnen komen.

Zondag zitten we daar met 3, maar zullen we trots zijn voor de hele familie. De familie die via livestream jouw grote moment zal volgen. Lieve Lola, we zitten er in en we moeten er door. Liefde en trots zal zondag de bovenhand nemen. Want dat jij gaat knallen, daar twijfel ik nu es geen seconde aan. Corona zal jou niet tegenhouden, je zal schitteren en blinken in je pelle. En als jij dat doet, dan kan ik niet anders dan meedoen, zo aanstekelijk is je enthousiasme nu eenmaal...

Aan alle mama's die net als ik ontgoocheld, gefrustreerd, kwaad zijn...

Add more lipstick and attack. We can do this!

X

EJ