05-12-2019
Ik ben een geboren pleaser. Het is mijn sterkte en mijn zwakte ineen. Ik wil dat iedereen me tof vindt, ik wil van iedereen graag gezien zijn,... Zo erg, dat ik de gedachte dat iemand me (om God-weet-welke-reden) niet moet hebben niet kan verdragen. Het komt er in feite op neer dat als ik sterf, ik eigenlijk zou willen dat mensen allemaal zo iet hebben van: "Lore, da was eigenlijk echt een goed mens."
Onnozel natuurlijk. Dat weet ik. Maar het is sterker dan mezelf. Naast dat please-gen heb ik ook te kampen met een soort overenthousiaste trigger. Als ik ergens iets in zie dan wil ik daar altijd 110% voor gaan. Geef me een target en hop, ik ben niet meer te stoppen tot ik mijn doel bereikt heb. Dat is ergens goed, maar dat heeft er al vaak voor gezorgd dat ik ontzettend hard met mijn hoofd tegen de muur ben geknald. Want als ik in mijn 110% modus geraakt ben dan transformeer ik in een echte pitbull. Paardenkleppen op en voor ik het weet ga ik in overdrive. Ik ga ervoor, recht op mijn doel af, wil mijn willetje doordrijven en ik dram dan maar tot ik daar ben. Soms lukt dat, soms lukt dat niet. In het eerste geval krijg ik nadien meestal gelijk. Dan komen de pluimen: "Lore, gij zijt toch geen gewone" "Lore, zonder u had ik die stap nooit gezet." , "Lore, al een chance van gij!" .... En dan groei ik, dan gaan mijn vleugelkes open en maakt mijn please-gen een tuimelingske van innerlijke pret. Maar even vaak krijg ik mijn willetje niet. You can't always get what you want..." In sommige gevallen omdat ik uiteindelijk toch geen gelijk bleek te hebben of omdat het praktisch onhaalbaar is. Maar de lastigste van al is wanneer ik tegen een even sterk karakter aanbots. Dan wordt het hard tegen hard en auwtsch wat ben ik in dat geval een slechte verliezer. De duimen leggen en een idee laten varen waar ik o-zo van overtuigd was... Zot pijnlijk vind ik dat. Mijn favoriete lijfspreuk: "Da ga nie besta nie!" omvormen tot: "Da ga nie en daarmee basta."
Wanneer ik verlies wordt mijn please-gen een beledigd, verbitterd-gen. Dan kan ik me niet van de gedachte ontdoen dat de ander nul respect heeft voor hetgeen ik voor hem/haar gedaan heb. Dan ben ik innerlijk zo kwaad op alle "verspilde" energie en tijd die ik ergens heb ingestopt voor niets. Ik blijf een vrouw, dus uiteraard ga ik dan in drama. Sowieso. Dat die ondankbare muttens het maar allemaal zelf uitzoeken nu. Stank voor dank. Dat ze maar nie peizen dakik nog ene keer mijne nek uitsteek..... En dat zijn maar enkele van mijn citroengedachten die dan in mij opkomen.
Godzijdank, na twee zatten kaffie, een afleveringske Wittekerke, of simpelweg een goede nachtrust komt mijn relativiteitsvermogen weer naar boven. Beetje bij beetje word ik weer redelijk. Kan ik mezelf eerlijk in vraag stellen en zeggen: "Had(den) die mens(en) je iets gevraagd of stak je weereens ongevraagd je vinger op?" Met grif moet ik dan toegeven dat ik mezelf vaak vergaloppeerd heb door mijn eigen toedoen, niet door dat van anderen.
De mensen die mij oprecht graag zien weten meestal ook wel hoe ze hiermee moeten omgaan. Komen daar nadien zelf nog eens terug. Of weten heel goed dat mijn plongske intern gesprongen is en fixen dat op tijd en stond weer zonder dat ik dat moet uitleggen.
De mensen die het niet goed met mij voorhebben, die schaamteloos misbruik maken van mij en er nadien geen fuck om geven hoe ik me voel, die verdwijnen na verloop van tijd vanzelf. En aan die mensen hou ik meestal een buil over van tegen de muur te lopen. Eentje die minder vlot geneest want die mensen smeren er nadien geen hirudoid over. En in plaats van me dan slecht te voelen moet ik daar mijn lessen uit trekken.
Van iedereen graag gezien zijn lukt niet, ik ben nutella niet.
Ik ben trouwens veel te uitgesproken om nutella te zijn. Ik ben eerder geitenkaas. Of koriander. Of ricard. Of lamsvlees. Specifieke smaak. Of je bent er zot van, of je moet er niet van weten. En eigenlijk is dat ook helemaal niet erg. Denk ik..
X
EJ
Comments