12-10-2021
13 mei 2020 was het. Het was avond, iets voor 20u30, en ik was net in mijn zetel geploft. Ik krijg een whatsappje van mijn maatje en bij elke zin voelde ik de kussen van de zetel dieper wegzakken.
Ik las:
"Ik dacht dat het wel meeviel en dat ik er over was maar met de nieuwe zwangerschapsaankondiging (wat de max is! Echt waar!) moet ik het precies aan je kwijt. Gewoon typen :-) Wij waren zwanger, voor begin november, dus exact hetzelfde moment. Maar bij een bezoek aan de gynaecoloog na 9 weken (waar ik dan nog niet bij mocht zijn) is gebleken dat er geen leven in de vruchtjes zat. 2 zakjes btw, dus een tweeling. We hadden er allebei onze volle zinnen op gezet. Maar toen moest ze plots pillen nemen om een miskraam op gang te brengen. En nu doet dat weer veel pijn. En moest ik het je zeggen."
Ik wist niet waar ik het had. Het was ook zoveel info ineens.
Het was -hoera, proficiat, oh nee!, ca va met jullie?- ineen.
Het bericht kwam er na een babyaankondiging van een koppel in onze vrienden whatsappgroep.
En hoewel het als uitbater van een kinderdagverblijf lang niet de eerste keer is dat ik met deze badnews show geconfronteerd wordt, toch vond ik het weer moeilijk om de juiste woorden te vinden. Want ik heb makkelijk praten hé, die 3 pareltjes van mij liggen daarboven wel rustig te slapen terwijl ik dit lees. Ik heb al 7 jaar datgene dat voor mij als vanzelfsprekend op de wereld kwam en dat zij nu net zijn kwijtgeraakt. Dus wil ik in geen geval dat verdriet minimaliseren. Ik wil er zijn maar wil ook geen domme dingen uit mijn botten slaan. En ik wil al helemaal niet overkomen als iemand die het niet begrijpt. Want hoewel ik het zelf nooit heb meegemaakt (en het dus ergens niet kan begrijpen) wil ik het echt wel begrijpen. Wil ik me proberen voor te stellen welk verdriet dit bij een koppel teweeg brengt.
Ik was zooo hard geschrokken dat mijn goeie maat, waar ik altijd tegen kan leunen, waar ik altijd terecht kan als het me beu is, al maaaanden met verdriet rondliep waarvan ik het bestaan niet eens wist. Ik voelde me in eerste instantie ongelofelijk gefaald als vriendin. Maar ik ben van mening dat het dit keer sowieso gedeelde schuld is met corona.
Eerlijk is eerlijk. We hebben het toch allemaal ook zo druk met onszelf. We willen allemaal alert en attent zijn, maar vinden vaak de tijd en de momenten niet om af te spreken en bij te praten. Toen afspreken ineens niet meer mogelijk was en we alles digitaal moesten zien te fixen, misliepen we al helemaal elkanders gevoelens en emoties. En mijn anders nochtans goed werkende voelsprieten werken nu eenmaal niet virtueel. Of toch alleszins maar 40% van hoe ze anders werken.
We sturen die avond wat over en weer en vinden allebei rust bij het slapengaan.
Het was een goed gesprek. Corona kreeg de vriendschap niet klein, sowieso niet.
De maand oktober is gebombardeerd tot maand om even stil te staan bij miskramen, sterretjes en overleden kinderen. Voor mij hèt uitgelezen moment om aandacht en liefde te sturen naar alle mensen uit mijn hart die zich hiervoor jammergenoeg aangesproken mogen voelen. Ik strooi liefde rond en krijg hele mooie reacties terug. Niet vergeten worden, erkend worden, dat kan potverdikke deugd doen. En we doen het toch allemaal nog steeds veel te weinig. En dan krijg ik ineens een tekst doorgestuurd die lang geleden geschreven was maar nooit ergens gepubliceerd werd...
"Die avond at ze weer sushi"
Het worddocument staat nog altijd prominent op het bureaublad van onze laptop. Titel? "To do". Dingen die je zeker niet mag vergeten tijdens de zwangerschap en na de geboorte. Stel je voor dat je in die negen maanden geen tijd genoeg had om daarover na te denken. Adressen had ik meteen opgevraagd bij een vriendin die het ook al eens nodig had om geboortekaartjes te versturen. Je kon ze maar beter al allemaal verzameld hebben want stel je voor dat je er in die negen maanden geen tijd voor zou hebben.
Een paar weken daarvoor was de zwangerschapstest positief. POSITIEF. Wat? Nu al? 't Is niet dat we toen al maanden aan het proberen waren en al ongeduldig werden. Nee, we vonden het zelfs allemaal wel heel snel gaan plots. Je hoort andere verhalen. Maar wij hadden geluk. Kalm blijven... Niets overhaasten. Je hoort evenveel andere verhalen dat het toch nog ergens fout loopt die eerste weken. Laten we vooral de bloedtest en de eerste afspraak bij de gynaecoloog afwachten.
Moeilijk hoor, niet enthousiast doen over iets wat je beide heel graag wil en denkt klaar voor te zijn. Kalm blijven... Niets overhaasten. Wie zouden we als peter en meter vragen? Of doen we eens zot en kiezen we enkel meters? *DingDong* Daar is de koerier van Bol.com met het veel te dikke boek "Oei, ik groei". De directie en collega's van mijn vriendin zijn meteen op de hoogte, want zo moet dat daar. Dan ook maar haar vriendinnen hé! En onze ouders. Er waren traantjes tijdens het videobellen. 't Was lente daarbuiten met toen al hoge temperaturen. Een buitenzetel werd online besteld, want we zouden toch de hele zomer thuis zitten door corona en de zwangerschap. Laat maar komen!
Maar voor de rest waren we kalm hoor. Niets werd overhaast.
Tijd voor de eerste echo. Fuck. Het zou maar eens niet in orde moeten zijn. We reden samen naar de gynaecoloog. Ik mocht niet mee naar binnen door het virus. Erg jammer want je kijkt daar vooraf wel samen naar uit. Maar ok, dan ging ik maar naar de supermarkt. Aardbeien kopen om daarna in de buitenzetel op te eten als we thuis waren. Toen ik na de boodschappen de straat inreed om haar op te pikken, wist ik meteen dat het niet goed was. Haar blik verraadde het al. De echo nadien zei alles. Twee vruchtzakjes waarin geen leven groeide. TWEE. Een tweeling? Fuck. Het werd stil in de auto. Zonder woorden reden we naar huis. De boodschappen werden uitgeladen en netjes op de juiste plaats gezet. En toen brak het.
Daar zitten we dan. Met een wens, een echo zonder leven en aardbeien die nooit zo zoet zouden smaken. Dat boek, die apps om namen te kiezen, dat kaartje met gelukwensen verdwenen uit het zicht. In een lade in de slaapkamer. Waren we maar kalm gebleven en hadden we maar niets overhaast, dacht ik toen vooral. En hoe zeg je dit nu aan iedereen die weet dat je een kindje verwacht? Of ja, twee eigenlijk? Zoiets zeg je eigenlijk toch maar als je 12 weken zwanger bent? Toch? Ze zeggen dat toch? Vanaf 3 maanden heb ik altijd gehoord... Wij wisten het 9 weken. Dan kan het altijd fout lopen. Toch? Dju toch. Die avond at zij weer sushi. Omdat het kon. We hebben er bijna om gelachen.
De eerste dagen en weken daarna probeer je gewoon weer verder te doen. 't Was maar negen weken. Dat gebeurt wel vaker. En 't is niet dat we al heel lang aan het proberen waren. Toch? Je zal maar enkele maanden ver zijn en 't loopt fout. Dat is véél erger. En daarbij, bevallen in coronatijden, 't moet ook geen cadeau zijn. Het spookte zelfs één keer door mijn hoofd, en nu walg ik van die gedachte, dat het misschien beter is dat het geen tweeling is. Konden we dat wel aan?
Ik heb me lang schuldig gevoeld. Had ik de tomaten wel genoeg gespoeld? Er is toch geen kat in de moestuin geweest die op de spinazie heeft gepist? Hebben we er alles aan gedaan om 'het' alle kansen te geven? We praatten erover met dichte familie en vrienden en dat deed deugd. We zeggen het aan vrienden en familie die nog niets over de zwangerschap wisten. Er vloeien traantjes maar het lucht op. "Jullie tijd komt nog wel..." Het zal wel.
Twee goed bevriende koppels zijn niet lang daarna in korte tijd na elkaar papa en mama geworden. Fantastisch! Oprecht heel blij om. 't Zijn wondertjes. In WhatsAppgroepen regent het aankondigingen van een eerste, tweede en zelfs derde zwangerschap. Je ziet op sociale media overal creatieve aankondigingen van nieuw leven. Fantastisch! Oprecht heel blij om. Maar tegelijk is het een ongewilde klap in ons gezicht. En dat is eigenlijk best ok om dat te zeggen en te voelen. 't Is niet dat we niet blij zijn voor anderen. 't Is gewoon dat we het zelf ook heel graag willen. "Jullie tijd komt nog wel..." Het zal wel zeker.
Intussen zijn we één jaar verder en is onze wens nog altijd even krachtig. Elke maand ben je er mee bezig. Of je dat nu wil of niet, je hebt er aandacht voor. Elke maand is het in spanning afwachten of het deze keer prijs zou zijn. Nee. Weer niet. Rug rechten en naar de Action om nieuwe testen voor de volgende keer. Die testen zijn trouwens niet alleen goedkoop maar best ook betrouwbaar. Een aanrader! Intussen kennen we ook al de weg naar de fertiliteit van het AZ. We zien wel wanneer we daar de volgende stap zetten.
Af en toe heb ik het nog heel moeilijk. Wanneer het op 't werk over kinderen gaat bijvoorbeeld of wanneer er nieuw leven wordt geboren bij de vrienden. Of die keer toen zij en ik naar 'Collateral Beauty' keken. Die film met Will Smith die zijn dochter was verloren en diep in de put zat. Bij de aftiteling ben ik plots beginnen huilen. Nu durf ik al eens een traantje wegpinken bij wat drama op het scherm maar die keer schrok zij toch ook wel hard. Ik heb mijn verdriet toegelaten en het is helemaal ok om het af en toe nog heel erg klote te vinden. Het bracht ons in elk geval nog dichter bij elkaar en we weten nu wel heel zeker dat we dit samen willen. Onze tijd komt nog wel zeker?
Ik zei mijn maatje dat die tekst naar buiten moest en vroeg hem of ik erboven en eronder mocht pennen. Dat was goed. Dus dat deed ik. Omdat dit mijn doelgroep is. Omdat dit geluk en verdriet soms zo griezelig dicht bij elkaar ligt, en de mensen die dit ervaren "mijn klanten" zijn.
Dus hopen mijn maatje, zijn straffe madam en ikzelf dat mensen die hetzelfde meemaakten hier kracht en troost kunnen uit putten. Omdat we hopen dat mensen die het niet meemaakten beter zouden begrijpen hoeveel verdriet er, soms jaren later, nog steeds aanwezig is. Omdat mensen hun eigen goodnews show bij mensen met dit verdriet misschien in de toekomst op een zachtere manier zouden aanbrengen. Want mensen met verdriet zijn blij voor jouw geluk, echt wel. Maar willens nillens steekt dat geluk ook een beetje. En dat heeft niets met jou maar alles met hen te maken.
Laat ons met zijn allen wat attenter zijn voor elkaars pijn. Steun en medeleven doet zoveel meer deugd dan we soms vermoeden. Isn't it ironic dat we dat vaak pas beseffen als we zelf eens steun en medeleven konden gebruiken?
En dat maatje?
Die wordt eind dit jaar papa.
En die gaat dat potverdikke goed doen.
En zijn straffe madam ook!
X
EJ
Yorumlar