20-02-2020
Het is een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. Hoofdzakelijk omdat ik eigenlijk niet echt iets te vertellen had. En schrijven om te schrijven daar begin ik niet aan. Gelijk mijnen buurman zei: 't moet authentiek blijven é.' De verhalen moeten recht uit mijn hart blijven komen.
Hoewel dit verhaal onder de noemer thrisis valt is er eigenlijk weinig thrisis aan.
De titel zegt het zelf: Dat heet dan gelukkig zijn...
Als je je minder voelt ben je precies automatisch ook vatbaarder voor slecht nieuws. Of lees: om van gewoon nieuws, slecht nieuws te maken. Want heel vaak is het een kwestie van hoe je de dingen bekijkt. Slecht nieuws die je vervolgens dan ook nog minder vlot verteerd. Ik denk dat ik van mezelf mag zeggen dat ik eigenlijk vrij veerkrachtig ben. Ik ga nog niet te snel mijn kopke laten hangen. Ik panikeer niet snel, heb geen lange tenen en ik sta normaliter positief in het leven. Je moet al geweldig hard tegen mijn schenen schoppen om me uit mijn lood te slaan of om me rancuneus te krijgen. Maar in volle thrisisperiode was er precies ergens een koppeling verbroken in mijn hersenpan. De rechtstreekse verbinding inhale-exhale-fuck it stond kennelijk in panne. De ressort van mijn relativeringsvermogen was geknapt. Ook mijn tenen waren precies wat langer. Wie me op eender welke manier probeerde te benaderen met een bad news show -van welke aard die dan ook mocht zijn- avonturierde zich op een waar mijnenveld.
Ik was ook zo vaak en zo snel teleurgesteld in mensen. Was meermaals gechoqueerd van hoe evil mensen kunnen zijn. En als je al het gekanker van de medemens moet opslorpen dan ga je daar finaal zelf aan onderdoor. Als ik naar het journaal keek of de krant open sloeg had ik het ook. Zoveel verzuurde mensen. Zoveel door en door slechte mensen. Maar als je je op dat soort mensen gaat focussen dan maak je jezelf ziek.
Ik las ooit ergens: “When I was a boy and I would see scary things in the news, my mother would say to me, "Look for the helpers. You will always find people who are helping.” En dat vind ik zo'n schoon gedachte. En het is nog waar ook. Hoeveel slechte mensen er ook mogen rondlopen, er zullen er altijd goeie blijven rondlopen ook. Ik probeer zelf één van de goeie te zijn en de
enige manier om uit die negatieve vibe te geraken is door je gewoon te omringen met mensen die hetzelfde principe delen. Mensen die goedgemutst door het leven gaan, die anderen ook zonlicht gunnen, die anderen ook zouden helpen waar ze kunnen. Sterker nog: de snelste manier om eruit te geraken is door enkel nog dat type mensen in je leven toe te laten."Stay close tot people who feel like sunshine" BOENK erop als je het mij vraagt.
Ondanks dat ik momenteel waanzinnig veel aan mijn kop heb, zowel professioneel als privé, ervaar ik toch voor het eerst sinds lang opnieuw een zekere rust. Rust in mijn hoofd, maar ook rust in mijn lichaam. Mijn ressort was gesprongen. Dat besef ik nu. Maar ik heb hem hersteld. De elasticiteitsmodulus is opnieuw 💯
Ik heb het afgelopen jaar ook zo ontzettend veel mooie mensen (beter) leren kennen.
De cafetariamoeders waarmee ik ondertussen al zoveel lief en leed heb gedeeld.
De keramiekskes die naast de familie die ze al waren echt een belangrijke rol zijn gaan spelen.
Door te praten wordt het heel snel duidelijk dat elk huisje zijn kruisje heeft. Dat iedereen zijn issues heeft. Dat het overal wel eens regent. Maar ook dat de zon altijd terugkomt. Altijd.
Oja en last but not least. Er was ook dertigers. Het programma die me dat laatste duwke gaf en bewees: Hé, het is oké, om het op je dertigste nog steeds niet allemaal op zijn plaats te hebben!
En natuurlijk hebben al mijn dichtste, trouwste me dat ook allemaal constant proberen duidelijk te maken. Maar soms bereikt iemand die verder staat meer dan iemand die vlak naast je staat.
Moraal van het verhaal:
Leven en laten leven.
Ergernissen uit de weg gaan, relativeren, inhale-exhale-fuck it.
En most of all: zorg dragen voor al die je dierbaar is.
Dat heet dan gelukkig zijn...
Love you all!
X
EJ
Comments