04-06-20
Het is zover. Bijna dertiger is nu echt bijna dertig. Ik zal mezelf willens nillens prille dertiger moeten noemen vanaf maandag. Het is nog welgeteld 4 dagen en er staat een 3 vooraan.
En hoe gek het ook mag klinken, toch zie ik ineens alleen maar voordelen.
Dertig oogt opeens veel minder lelijk dan ik aanvankelijk dacht. Volgens mij staan er net heel boeiende jaren voor de deur. Ik mopperde een half jaar lang dat ik tussen mijn 20ste en mijn 30ste vooral gewerkt heb en dat ik in die voorbije 10 jaar of zwanger was, of bezig was met ontzwangeren om dan vervolgens te gaan ploetermoederen tot aan de volgende zwangerschap. Maar hé, die ellende is voorbij! Ineens ging de lamp aan in mijn hoofd en kwam het besef dat ik de komende jaren de vruchten ga plukken van wat ik het vorige decennia allemaal heb doorsparteld.
Tussen 30 en 40, zal voor mij het verschil liggen tussen kleine kinderen en tieners/adolescenten in huis. Tussen meehelpen met het huiswerk en in IKEA op zoek gaan naar meubelen om een kot te decoreren. Tussen 30 en 40 zal mijn nu gekende crèche transformeren naar een gevestigde waarde. (Althans, dat laatste is zo in mijn eigen droomscenario.) Wat tussen 20 en 30 het zoeken en vinden en verbouwen van een huis was wordt tussen 30 en 40 het afwerken van een huis, sterker nog, tegen voordeur 4 is het einde van de afbetaling al in zicht. Tussen 30 en 40 wordt een periode van ouders en schoonouders die in pensioen gaan. Die ouders zijn de grootouders die nu al aangeven op dat moment te willen investeren in de kleinkinderen, in met de hele familie een mooie reis maken,... Van 30 naar 40 gaat van zoeken naar jezelf tot het vinden van jezelf. Ik verwacht dat ik als 40er heel goed zal weten wat ik wil, wat ik niet (meer) wil en vooral waar ik met de rest van mijn leven naartoe wil.
Ik heb mezelf vorig jaar zo vervloekt dat ik altijd zo in de pas liep, dat ik in mijn jonge jaren zo aan 200/u ben willen gaan, maar ik word er de laatste dagen alleen maar vrolijk van. Ik zei vroeger altijd 4 kinderen voor mijn dertigste, ik ben weliswaar afgezwakt naar 3, maar ik heb ze. En ze blinken in hun pelle, één voor één.
Een tijdlang heb ik gevreesd dat corona me ging teleurstellen. Dat corona me het omarmen van mijn nieuwe voordeur pijnlijker ging maken. Dat ik die dag eenzamer ging doorkomen dan toen feestjes en grote BBQ's nog waren toegelaten. Maar echte vrienden, èchte vrienden laten je niet in de kou staan. Met de nodige social distance weliswaar, en buiten, voor de poort, op de oprit, op verschillende momenten, niet met velen tegelijk, ... Maar ze zullen er staan.
Tegen echte vriendschappen, daar kan corona niets tegen beginnen. Dat heeft de massale reactie op mijn insta story invitatie bewezen.
Wie me echt graag ziet zal er zijn. 5 min, 10 min, een uur of de hele dag, maakt niet uit.
En of ik schrik heb dat er niet veel volk zal afkomen? Of ik bezorgd ben dat ik zal ontgoocheld zijn bij de afwezigheid van bepaalde mensen? Nope.
Want ook dat is dertig worden, denk ik. Dat je berust in het feit dat niet iedereen voor jou zou doen wat jij wel voor hen zou doen, dat vrienden komen maar ook weer gaan.
Ik word 30 en al wie daarnaar komt zien zal vré welgekomen zijn, de rest is bijzaak.
Ik ga me de komende 10 jaar focussen op waar ik mezelf kan verbeteren in plaats van me zorgen te maken in wat anderen denken of doen. Ofte:
Wie zijn eigen tuintje wiedt, ziet het onkruid van de ander niet. ;-)
Zeg dakik et gezeid eb!
X EJ
Comentários