22-10-2019
Meneertje kapitein kan zwemmen. En Godfriedvanbouillon dat heeft veel voeten in de aarde gehad. In een vorige blog las je al dat we samen wat extra zijn gaan oefenen. Charlie en ikzelf. Ik zag dat hij met volle teugen genoot van die extra aandacht, en bewonderde zijn punch in hoe hij er elke keer zelf opnieuw naar vroeg om extra te gaan oefenen samen. En dat is wat moederschap met je doet.. Je kind wil iets behalen en dus smijt je je als mama voor 200% mee. Tant pis dat mijn brushing op maandag al om zeep is terwijl ik pas vrijdag naar de kapper ben geweest. So be it dat we om 5u30 opstaan om in dat ijskoude sop te springen op maandagmorgen 6u. Ik heb me er zelfs over gezet dat er een halve cafetaria zit te kijken terwijl ik daar met mijn blote billen heen en weer zit te ploeteren met mijn klein ratje in dat badje. Voor je kinderen is niets te veel, hoe sneu en melig dat ook mag klinken, het is zo.
En toen kwam vandaag. En vandaag was hét moment. Charlie voelde het al aan zijn water van toen hij opstond. Is het vandaag zwemmen voor brevetje, mama? Vandaag zouden we te weten komen of al die extra moeite geloond heeft. En of zijn wilskracht zal worden bekroont met een brevetje. Deze middag zei z'n juf van school: ik hoor dat hij vandaag zijn brevet zal zwemmen? Charlie zat vol zelfvertrouwen. Hij was vastberaden dat hij het ging halen. Moeder was iets minder enthousiast. Geloof ik niet in mijn zoon? Bajawel! He can move mountains. No doubt. Maar moeder denkt al een stapje verder.. Wat als hij het niet haalt? Wat als hij straks kei ontgoocheld het zwembad verlaat? Wat als hij echt probeert maar het bad niet over geraakt en helemaal gedecourageerd uit dat water komt?
16u... Ik deel mijn bezorgdheid aan de schoolpoort. De ploetermoeder van kind 1 duimt mee. De ploetervader van kind 2 is er gerust in. No stress, ie gaat da wel kunnen. De derde ploetermoeder van wie dochterlief ook nog geen brevetje heeft begrijpt de stress maar al te goed. We zijn het erover eens dat we hopen dat ze het allebei wel of allebei niet halen, zodat er niet eentje over schiet... Kid 1 en 2 die hun brevetje 2 maand geleden al behaalden staan te supporteren aan de zijlijn, de ploetermoeders houden hun adem in in de cafetaria, en de vingers zijn gekruist..
Een tijdje geleden promoveerde ik onze titel van ploetermoeders naar stoefmoeders. Want daar in die cafetaria, daar waren we geen ploetermoeders, daar werd lief en leed met elkaar gedeeld, daar werd vaak gelachen en daar stoeften we met plezier over elkaars en onze eigen kinderen. Niet dat ze per definitie zoveel spectaculairs kunnen, maar gewoon, omdat we trots zijn op wie ze geworden zijn in die afgelopen 5 jaar dat ze op de wereld rondlopen.
Als ik er nu aan terugdenk... Wat waren het fijne maanden met de stoefmoeders in de cafetaria van het zwembad. Moeders die ik vooraf eigenlijk totaal niet kende maar met wie het elke dinsdag een beetje gezelliger werd.
De stoefmoeders mogen zegevieren. Ze kunnen het, allemaal! Vanaf vandaag hebben ze allemaal officieel een brevet op zak. Kid 1, 2, 3 en 4 kijken allemaal onze richting uit. We staan te joelen als een bende onnozelaars. We steken massaal duimen omhoog en de kids vinden ons, aan hun reactie te zien, ook belachelijk enthousiast.
Manlief, die speciaal vroeger is gestopt met werken om te komen kijken naar meneertje kapitein, glimlacht tevreden. Hij vertrekt opnieuw naar het werk en kust me tevreden voor hij vertrekt. Ploetervader zegt bij het omkleden: zie je wel, zo weinig vertrouwen in uwe zoon.
Op zo'n moment besef je... Wat is het handig om een man te zijn. De mannelijke berusting dat alles wel goed komt. Dat merk je al op de manier waarop manlief de dag voorheen beleeft. De manier waarop manlief zonder zorgen in slaap dommelt in no time. Is hij minder begaan? Minder bekommerd? Bijlange niet. Maar het zit ergens instinctief in hun genen denk ik, no worries. We zien wel. Nie flippen, nie panikeren. Ik ben jaloers op de kalmte die een man over zich heeft als het om kinderen grootbrengen gaat. Evenveel liefde, half zoveel zorgen...
Daarnaast is de ene moeder ook de andere niet. Er bestaan beslist heel wat chille moeders ook. Maar flippen zit nou eenmaal in de aard van het beestje bij mij. Ik heb graag alles onder controle. Mocht ik kunnen, ik zwom in zoonlief zijn plaats. Ik behaalde het in zijn plaats. Maar het leven is loslaten, loslaten wat je niet kunt controleren en blind vertrouwen dat het aan het eind allemaal wel goed komt. Zoonlief was deze morgen vol vertrouwen, geheel terecht zo bleek later op de dag. Maar wat deze mijlpaal betreft, dat is toch al één zorg minder deze zomer aan het zwembad.
Al zal er voor die weggevallen zorg wel een nieuwtje in de plaats komen.. Eens een ploetermoeder...
X
EJ
Comments