25-09-2019
We celebreren vandaag 15 maanden Luiz. Eigenlijk celebreer ik vooral dat mijn doorslaap- nachten terug zijn. De oudste twee sliepen door aan 7-8 weken. Kleintje deed er een jaar over om te snappen hoe fijn het is om 12u aan een stuk te slapen. Hoewel hij momenteel in de mossel-noch-vis fase zit heb ik het gevoel dat het 'ergste' opnieuw achter de rug is.
Ook al had ik bij een derde zwangerschap allesbehalve idyllische ideeën over het moederschap, het is toch altijd weer keihard verschieten eens de baby er is, wat een newborn in huis hebben werkelijk inhoud. Toen ik mama werd van Lola leefde ik mijn leven in een cocon. Manlief, de baby en mijn huis. Meer had ik niet van doen. Uitgaan, een babysit, het waren allemaal zaken waar ik absoluut geen nood aan had. Dat was bij nummer 3 wel anders.
Nu weet ik dat je geen slechte moeder bent omdat je even wat tijd voor jezelf steelt. Dat het niet is omdat je kinderen hebt dat dit automatisch betekent dat je niet meer eens good old times mag gaan boemelen met de vriendinnen in ons stamcafé van weleer. De babyblues van de eerste twee, daar heb ik me meteen tegen gewapend bij de komst van nummer 3. Ik ben meer dan alleen een moeder. Ik ben een vrouw, een vriendin, een ondernemer en er is meer in het leven dan pampers alleen. (Al zijn die laatste in mijn leven nu misschien wel heel erg aanwezig).
Reculer pour mieux sauter. Dat is wat ik heb geleerd de afgelopen maanden. Soms moet je eens wat gas terugnemen om daarna opnieuw voluit te gaan. Loslaten. Als neurotische controlefreak heb ik de ongezonde gewoonte te denken dat alles in de soep zal draaien als ik me er niet mee bemoei. Dat is zo als het gaat over mijn kinderen, mijn commerce maar eigenlijk sla ik het liefst overal mijnen haak in. Dit is niet alleen onhaalbaar maar op de duur ook onhoudbaar.
Het was een gewoonte geworden om met mijn lichaam hele dagen in het rood te gaan. De kruik gaat te water tot ze barst. Dankzij manlief, enkele van mijn dichtste vrienden, mijn dokter,.. is ze niet gebarsten, maar het scheelde geen haar. Reculer pour mieux sauter is wat ik deed. Maar wie stappen achteruit zet laat van de ene moment op de andere taken over aan anderen. Voor manlief werd het dus op een bepaald moment een beetje moeder en vader ineen zijn. Manlief nam zonder dat ik het hem vroeg ineens alle nachten op zich. Manlief deed zonder één woord te zeggen de boodschappen, manlief leegde op een dag de wasmanden thuis. Manlief ving de steken op die ik systematisch liet vallen. Manlief gaf me de kans om eens goed te reculeren. Om mezelf terug te vinden, om weer op adem te komen. Manlief besefte als zelfstandige als geen ander dat gas terug nemen in de crèche geen optie was. Dat ik het me daar niet kon permitteren om steken te laten vallen. Het waren dus soms hele lastige, intensieve maanden. Maanden met vallen en opstaan, maar dat hoef je geen enkele kersverse moeder uit te leggen. Die roze wolk waar ze het over hebben is overal wel eens grijs
Ondertussen denk ik dat ik luidop mag zeggen dat ik weer helemaal terug ben. Dat ik moeilijk in woorden kan onderbrengen hoe dankbaar ik ben dat manlief er was. In goede en slechte dagen maar dus ook in slechte maanden. Hoe keihard genieten het is om met zijn vijven aan tafel te zitten. Om de newborn-fase for once and all achter ons te kunnen laten. Om opnieuw de nodige energie te voelen om die kinderen alle nodige bagage mee te geven zodat ze er later zelf iets machtigs kunnen van maken.
Oja en kleintje? Die groeit en bloeit! Die is de vrolijkheid zelve. Die schreeuwt even vaak van colère als van de pret. Het waren 15 pittige maanden, maar ik zou hem voor geen geld ter wereld willen missen. Hij was, samen met de oudste 2, telkens het lichtpuntje dat ik er wel uit zou geraken. Die 3, daar doen we het voor, manlief en ikzelf.
Hij kan nu mee eten zoals ons, we hoeven geen giga luiertas meer mee te sleuren, jieha! En we kunnen er nu overal mee komen, maar overal wel maar ene keer..
X
EJ
Comments