17-09-2019
De dag dat je moeder wordt voel je alleen maar liefde. Liefde. Liefde. En nog eens Liefde. En het moment daarna besef je: damn, ik ga nooit meer gerust slapen. Elke keer dat je kind ergens heen gaat, is het alsof een stuk van je hart wegwandelt...
Iedere mijlpaal die je kind doormaakt maakt je trots, gelukkig. Iedere mijlpaal waar ze voor staan geeft je een soort stress, angst soms. Hopelijk zal Lola vlot meekunnen in het eerste leerjaar, hopelijk gaan ze Charlie niet uitlachen omdat hij 's nachts nog een pamper draagt, hopelijk groeit en ontwikkelt Luiz mee met zijn leeftijd,...
Wie aan je kind komt, raakt aan jezelf. Dat weet iedere ouder. Ik zou net als elke moeder ieder pijntje willen wegnemen, elke ontgoocheling, elke tegenslag in hun plaats willen dragen, maar zo zit het leven niet in elkaar. Je moet ze leren wapenen tegen verdriet, leren knokken als het moeilijk gaat. Er voor hen zijn, maar er soms ook net niet zijn. Ze moeten hun plan leren trekken ook al zou ik het liefst alles in hun plaats doen.
Ontgoochelingen horen bij het leven en het leven is nu eenmaal niet eerlijk. Het is dan ook niet erg om eens niet de eerste te zijn, eens niet de beste te zijn, eens te verliezen in plaats van te winnen. Waar het om draait is hoe we met dat verlies, met die tegenslag omgaan. En hoe je, ondanks de ontgoocheling, je kind laat trots zijn op zichzelf. Laat voelen dat je niet minder trots bent omdat het niet gewonnen is. Ik las onlangs ergens het volgende: "wanneer je je kind constant naar beneden haalt zal het niet minder van jou gaan houden. Het zal stoppen met van zichzelf te houden." Ik geloof dat die stelling klopt.
Dus lieve Charlie, so what dat jij nog geen brevetje hebt. Jij en ik maatje, wij gaan samen oefenen in het zwembad. En op een goeie dag haal jij ook die 25 meter. Dan zit ik opnieuw achter het raam (hoef ik me ook geen zorgen meer te maken dat jij met je bommekes mijn brushing verpest) en zal ik kijken hoe jij je baantje trekt. Dan zal ik mijn duim omhoog steken op het moment dat je klaar bent en mijn kant uitkijkt. En dan zullen wij allebei terugdenken aan die 'gestolen' tijd samen in het zwembad. Eventjes Q time, jij en ik alleen. Je komt er wel. Zoals je zelf altijd zegt: "Want een echte Dekyvere geeft nooit op!"
X
EJ
Yorumlar