20-09-2019
Vrijdag, de zaligste dag van de week als je het mij vraagt. Bijna met één voet in het weekend, een hoofd vol plannen en nog één laatste duwke vooraleer de werkweek om is. Daarnaast is vrijdag ook mijne culinaire hoogdag. Zo slecht kan ik koken, zo genieten doe ik als ik eten mag opeten van iemand die er wel wat van kan. Op vrijdag ga ik 's middags en 's avonds op een ander eten. Kè mo dadde. En kga nwois nievers...
We keren 20 jaar terug. Elke zondagavond naar Koentje van café Passé. Elke zondag. Altijd om 18u30. Altijd datzelfde ronde tafeltje direct rechts als je binnenkomt. Decadent? Voor sommige misschien. Maar eigenlijk helemaal niet.
Laat ik beginnen bij het begin. Ik kom uit een gigantisch warme thuis. Een thuis waar we niets tekort hadden maar ook een thuis waar altijd enorm veel gewerkt is geweest. Mijn ouders hadden een delicatessenzaak. Voor zolang ik me kan herinneren stond papa elke dag om 3u 's morgens op om zijn rauwkosttoog voor te bereiden, sleurde mama met bakken waarvan de gemiddelde vrouw nog niet de helft van het gewicht kan dragen en bestond ons weekend niet uit uitslaapdagen. Het was te werken in het weekend, en vanaf ons 15e was dat voor Tine en mij niet anders. Ik heb er toen vaak op gevloekt. Al mijn maten mochten liggen stinken in hun bed tot 13u en ik mocht mijn alcohol staan uitzweten voor dat kiekenkraam. Maar als ik daar nu op terugkijk kan ik alleen maar dankbaar zijn. Dat weekendwerk, dat vele zien hard werken heeft me gemaakt tot wie ik op vandaag ben. Het geeft me de nodige peper in mijn gat bezorgd. En het belangrijkste van al: het heeft me vrij snel geleerd dat je niets voor niets krijgt in het leven.
Wij konden nooit brunchen op zondag, met een gazetje, koffiekoeken en een glazeke fruitsap. Maar wij genoten alle 4 altijd van zondagavond. Dat was onze avond. Daar deed iedereen zijn verhaal, daar is onze sterke band ontstaan. Die band zorgde ervoor dat ik als puber mijn ouders nooit ging kunnen, nooit ging willen belazeren. Daar is er een soort respect gegroeid die ervoor gezorgd heeft dat ik in mijn "wilde" jaren eigenlijk nooit echt buiten de pas heb gelopen. Al die uren kloppen, dat vele werken, dat deden ze voor ons. Geen haar op mijn hoofd die er ooit aan dacht om ze te beliegen of te bedriegen of voor schut te zetten.
Vele jaren, 2 mannen en 5(klein)kinderen later pikken we die draad sinds vorige week weer op. Het poortje ging op slot. Pippo begon klein in 2008 om uiteindelijk een groot kinderdagverblijf te worden die we op bestuursvlak een echt familiebedrijf mogen noemen. Op vrijdagmiddag gaan we opnieuw naar Koen, die nog steeds een geoliede machine is met Michaël, enkel de resto is gewijzigd. Op vrijdagmiddag wordt de afgelopen week overlopen, wordt besproken wat er volgende week allemaal te doen is en welke agendapunten nog verder moeten worden opgevolgd. Communicatie binnen een familiebedrijf is alles. En ik communiceer nu eenmaal beter als er daar een knabbelke bij is. Ik heb dat trouwens eens ergens gelezen denk ik. Dat professionele gesprekken beter verlopen op restaurant. En we moeten de horeca steunen, ze moeten al zo knokken. En Michaël is echt een keigoeie kok. Zijn kraaie van 't peird is van lekt me liptje! Zeg da kik et gezeid eb. Komt daar nog eens bij dat Michaël mijnen buurman is dus eigenlijk is het elke vrijdag zo'n beetje buurtfeest...
De band die ik heb met mijn ouders wil ik met mijn eigen kinderen ook. 3 kinderen waarvan 2 al tal van nevenactiviteiten op de agenda hebben zorgt ervoor dat 's avonds samen eten ook niet altijd meer zo vanzelfsprekend is. Dus zei ik tegen manlief: "Wij gaan dat ook doen, 1 vaste familieavond. Da ga bèretof zijn." Manlief is schitterend. Hij kent me goed genoeg om te weten dat tegenstribbelen louter voor de statistieken zou zijn. Waarmee ik niet wil zeggen dat hij niet af en toe heel hard op zijn strepen staat. Maar hij kent me zodanig goed dat hij weet welke ideeën het aanvechten waard zijn en dewelke al op voorhand een verloren zaak zullen zijn. En stiekem vond hij het zelf ook gewoon een keigoed idee. Bent zeker!
Ge leeft maar ene keer. Wij hebben besloten dat we werken om te kunnen leven. We leven niet om te werken. Elke vrijdagavond. Altijd om 18u30. Naar de papa van Gaston. Want manlief en ikzelf leerden hem pas echt kennen toen die titel al had. Een jonge gedreven ondernemer, net als manlief en mezelf, met dat verschil dat hij een weekendwerker is. En dat hij meer uren moet kloppen en dat op momenten dat ieder ander al gezellig in de sofa ligt. Als ik hem hoor praten hoor ik mijn vader praten. Keihard werken, nie neuten nie pleuje met maar één doel voor ogen: zijn kleine, blonde 5-jarige god alles kunnen geven wat em nodig heeft.
Great minds think alike. Mike & Mich, top wat jullie doen. Ik zou het niet kunnen.
X
EJ
Comentarios